Παιδιά, ας είμαστε και κάπως σχετικοί. Πόσων ανθρώπων η βέρα, το δαχτυλίδι έχει κολλήσει και δεν βγαίνει, το δάχτυλο πρήστηκε και πήγαν στα επείγοντα; Και πόσοι από αυτούς αντί για τα επείγοντα πήγαν στον κοσμηματοπώλη; Την απάντηση δεν τη γνωρίζω φυσικά ούτε κι εγώ, αλλά, χωρίς να σημαίνει ότι ο γιατρός δεν είχε υποχρέωση να έχει μεριμνήσει για ειδικό ψαλίδι, ειδικό τροχό, συντήρησή του κλπ, και μόνο με το ενδεχόμενο να θεωρούσε τον συγκεκριμένο πετσοπά πιο ικανό στην κοπή του δαχτυλιδιού, προσωπικά θα προτιμούσα τον πεσοπά. Το ζήτημα είναι ότι κάνουμε (και εγώ τώρα το ίδιο κάνω) υποθέσεις χωρίς να γνωρίζουμε τα κίνητρα του γιατρού (για το καλό του πουλιού; Επειδή είδε τα ζόρικα; λόγω του ότι δεν άντεχε;...), αλλά και τα κίνητρα του ανθρώπου που πλήγωσε κατά λάθος (ή από λάθος χειρισμό; ή επειδή δεν μπορούσε / δεν φανταζόταν / δεν...) το πουλάκι. Το θέμα λοιπόν είναι ότι το καναρίνι δυστυχώς πέθανε (το οποίο θα μπορούσε να είναι και ευτυχώς διότι μπορεί και να κατέληγε υποφέροντας περισσότερο), κι εμείς (μαζί κι εγώ) αναζητάμε / αποδίδουμε ευθύνες, και καλώς το κάνουμε, αλλά εφόσον δεν έχουμε όλα τα δεδομένα, πού θα μπορούσαμε να καταλήξουμε; Και πόσο ορθό θα ήταν αυτό;
Δύο πράγματα έχω να δηλώσω καταλήγοντας... (1) κλονίστηκα πάρα πολύ με τον συγκεκριμένο γιατρό τον οποίο θεωρούσα από τα διάφορα ποστ εδώ μέσα, μέχρι πρόσφατα top από πλευράς συνέπειας και ευαισθησίας. (2) στενοχωρέθηκα με τον θάνατο του πτηνού και με την απώλεια και με τη θλίψη και τον προβληματισμό του θεματοθέτη μας...άντε κι ένα τρίτο... (3) άρχισα να αναρωτιέμαι πόσα πράγματα δεν γνωρίζω, πόσα θα μπορούσα να υποτιμήσω, πόσα δεν θα πέσουν στην αντίληψή μου όταν θα συμβαίνουν. Και νιώθω ήδη ανασφάλεια, αλλά σκέφτομαι ότι θα πρέπει να έχω τον νου, να αναγνωρίζω τις καταστάσεις και να ακούω τον εσώτερο εαυτό μου... Το ίδιο πιστεύω και οι υπόλοιποι.