Μαριάννα μου, ότι περιγράφεις ισχίει δυστυχώς και για την Γεωργία. Την έχουμε 15 χρόνια. Βασικά την αγόρασε ο μπαμπάς μου που είναι και ο κύριος φροντιστής της. Τρώει κυρίως σπόρια και αρνέίτε να φάει λαχανικά. Της δίνουμε καθημερινά λαχανικά και φρούτα αν και κατά 90 % δεν τα τρώει. Ζούμε σε σπίτι με αυλή και όλων των ειδών τα δεντρα κι έτσι πάντα όταν τρώμε κάτι δείχνει ενδιαφέρον, ενώ στο τέλος τα δοκιμάζει και τα πετά. Όταν θέλει σημασία κτυπά το μπολάκι της όπως λές ενώ όταν μαζευτούμε όλοι στο τραπέζι αρχίζει και κτυπά με μανία τα φτερά της για γυμναστική. Μολις την πλησιάσει άντρας (εκτός από τον πατέρα μου που τον αγαπά) φουσκώνει και. Γρυλιζει σαν θυμωμένο σκυλί.. Λέει μερικές λέξεις όπως: τα ονόματά μας, έλα, κσλημέρα, αγάπη μου, κλπ σφυρίζει όπως τον μπαμπά μου, φωνάζει τους γάτους κλπ αλλά δεν μπορώ να πώ πως μιλά. (Ο Θείος μου που είχε το ίδιο πουλί, μόνο που δεν έκανε συζήτηση μαζί του. )
Η Γεωργία δεν θέλει να βγαίνει από το κλουβί. Όταν λείπουν οι γονέις μου, με αφήνει να της αλλάξω νερό και τροφή. Υπό κανονικές συνθηκες όμως την χαιδέυω στο κεφάλι μόνο από τα κάγκελλα. Κι εγώ φοβάμαι, επειδή πολλές φορέσ ενώ της μιλώ και την χαιδεύω γυρνά να με δαγκώσει. Ο πατέρας μου λέει πως άμα αφήσω το χέρι μου εκεί δεν θα με δαγκώσει. Η εμπειρία μου λέει το αντίθετο, αν και κάποιες φορές που έχει τα κέφια της με "έγλειψε". Την αγαπώ πολύ και της μιλώ αλλά δεν κάνει την φωνή μου.
Ξέρω πως είναι κορίτσι επειδή κάποια στιγμή στο άσχετο, έκανε αυγο. Δεν ξέρω άλλο τρόπο να ξεχωρίζεις τα African grey. Ίσως αυτό που λένε DNA test;
Πάντως διαβάζοντας διάφορα, κατάλαβα πώς δεν είναι όλα τα πουλιά που έχουν ταλέντο στις γλώσσες. Οσον αφορά την συμπεριφορά του Γιώργου, νομίζω πως ίσως χρειάζεται μια σταθερότητα από μέρους σου τώρα που ζήτε μόνοι σας. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Πριν χρόνια η Γεωργία αρρώστησε και η κτηνιατρος είπε πως έπρεπε να την πιάνουμε με μιά πετσέτα 3 φορές την μέρα και να της δίνουμε το φάρμακό της. Καταλαβαίνεις πως λογικά το πουλί αγριεύτηκε και δεν δεχόταν κανέναν να την πλήσιάσει (ειδικά τον πατέρα μου.) Ο αδελφός μου που ζούσε αλλού ζήτησε να την πάρει για κάποιο καιρό να την ησυχάσει. Οταν την έφερε πίσω χάρηκε τόσο πολύ που είδε την γνώριμη αυλή που έγιναν όλα μελι γάλα. Εννοω πως τα πουλιά όπως κι εμείς θέλουν τον χρόνο τους και πολλή αγάπη. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν τους μένουν και κάποια απωθημένα :) Νομίζω πως αν δείξεις υπομονή και εξικιωθείς πρώτα εσύ μαζί της ακόμα κι αν σε δαγκώσει κάποιες φορές να μην αντιδράσεις απότομα, βάλε της και απάλή μουσική όταν λείπεις να μην βαριέται, έχε την σε ένα σημέιο που να σε βλέπει συνεχώς για να συνηθίσει την παρουσία σου, και μην την πιέζεις πολύ. Στην αρχή ασε την πόρτα του κλουβιού ανοικτή για να συνηθίσει σιγά σιγα.
Μαριάννα μου κι εγώ έχω πολλές απορίες. Μαθάινω πολλά πράγματα με την εδώ παρέα. Σημερα αυτό συζητούσα με τον πατέρα μου. Ίσως η Γεωργία πλήτει ή χρειάζεται περισσότερη προσοχή κλπ.
Δεν ξέρω αν βοήθησα, αλλά να ξέρεις πως δεν είσαι μονη και ποτέ δεν είναι αργά. Κάτι που ξέρω επίσης είναι πως τα πουλιά αυτα θυμούνται τις εμπειρίες τουσ όπως κι εμέις
Den ginete na allaksete to mpol fagitou? Na parete kapoio allo pou mporis na fiksareis sto klouvi... kai tote den tha mporesei na to kounaei na to xtipaei... (auto to provlima einai to ligotero pou prepei na sas aposxoli...afou linete...) (H kano lathos?)
