Sissy
PB Senior Member
Αυτό το πανέμορφο πουλάκι είναι ο Μάριος και είναι 5,5 χρονών.
Τον αγόρασα μωρό-ταϊσμένο στο χέρι. Από μικρός ήταν νευρικός και παράξενος χαρακτήρας (δεν θέλει να λερώνεται κτλ), η αντίληψή του είναι αυξημένη, μιλάει και γενικά δείχνει ένα υγιές και χαρούμενο πουλάκι.
Όλα κυλούσαν ομαλά μέχρι τα 2,5 του χρόνια.
Εντελώς ξαφνικά, από τη μια μέρα στην άλλη, χωρίς ν΄ αλλάξει κάτι στο χώρο ή στη συμπεριφορά, διαπίστωσα πως είχε κόψει τα φτερά της δεξιάς του φτερούγας.
Επισκεφθήκαμε κτηνιάτρους (τους πιο ειδικούς στα πτηνά) αλλά κανείς δεν μπόρεσε με σιγουριά να απαντήσει τι μπορεί να του προκαλεί αυτή την κατάσταση. Το πιθανότερο είπαν είναι να έχει σχέση με τις ορμόνες του.
Ο γιατρός (από τους πιο παλιούς ειδικούς στα πουλιά) που ασχολήθηκε με τον admiral το καναρίνι μου (τα παλιά μέλη γνωρίζουν τι περάσαμε) μου ανέφερε χαρακτηριστικά πως: για την πτεροφαγία ευθύνεται η μισή πτηνοπαθολογία). Η κτηνίατρος-πτηνίατρος μικροβιολόγος επίσης που τον εξέτασε, μου ανέφερε πως δεν μπορούν να γίνουν αιματολογικές εξετάσεις διότι θα έπρεπε να πάρουν μόνο μια σταγόνα αίματος (λόγω μεγέθους του Μάριου) και τέτοιο μηχάνημα δεν υπάρχει στην Ευρώπη παρά μόνο στην Αμερική.
Ο Μάριος από μικρός έβγαινε από το κλουβί 2-3 φορές την ημέρα για δραστηριότητες (παιχνίδι στο σταντ του ή στο τραπέζι της κουζίνας) και πετούσε ελεύθερος στο σπίτι κάνοντας μεγάλες διαδρομές (τον είχα εκπαιδεύσει ώστε ν΄ασκείται).
Μετά το κόψιμο των φτερών του, προσπάθησα ν΄αλλάξω όλες αυτές τις συνήθειές του αλλά δεν γινόταν να μην βγαίνει καθόλου από το κλουβί ένα πουλί που είχε μάθει σ΄έναν τέτοιο τρόπο ζωής. Όσο και αν τον πρόσεχα άρχισε να πέφτει... Κάποιες φορές μάλιστα χτύπησε άσχημα και φοβήθηκα πολύ.
Επίσης δεν σταματούσε να προσπαθεί να κόψει ότι είχε απομείνει από τα σπασμένα-μαδημένα του φτερά και αυτό επίσης δεν ήταν καλό διότι μου θύμισε την περίπτωση της Πετρούλας (το parrotlet του Φώτη η οποία αφού έκοβε τα φτερά πτήσης της, μάτωνε και τις φτερούγες της). Συζήτησα το πρόβλημα με τον γιατρό μου και αποφασίσαμε να ναρκώσει το πουλί ώστε να μην υποφέρει και να του αφαιρέσει τα κομμένα-σπασμένα (μέχρι ρίζας) φτερά. Σε λίγες μέρες βγήκαν τα νέα οπότε ο Μάριος ξαναβρήκε την καθημερινότητα του.
Αποφάσισα να του πάρω παρέα (μήπως αυτό τον βοηθούσε) και έτσι ήρθε στο σπίτι ο Κάρλο (μωρό ταϊσμένο στο χέρι).
Μετά από πολλές συζητήσεις-πληροφορίες με τον εκτροφέα κατέληξα να επιλέξω ένα αρσενικό και όχι θηλυκό πουλάκι διότι:
1) Κανόνας είναι πως πουλιά που έχουν αυτού του είδους τα προβλήματα δεν πρέπει να γίνονται γονείς.
2) Ένα θηλυκό δεν θα βοηθούσε σε κάτι παραπάνω από ένα αρσενικό αφού η πτεροφαγία παρατηρείται και σε ζευγάρια
3) Παίρνοντας ένα θηλυκό και ''αναγκάζοντάς το'' να ζει ως ζευγάρι με τον Μάριο θα είχαμε κάθε τόσο το πρόβλημα: γέννα-αυγά-πουλιά που δεν θα έπρεπε να γεννηθούν κτλ κτλ
Γνωρίζοντας τον παράξενο χαρακτήρα του Μάριου προσπάθησα με υπομονή (και γνώση) αυτά τα δυο πουλάκια να γίνουν αχώριστοι φίλοι. Τα φτερά του Μάριου είχαν ξαναβγεί οπότε και οι δυο πετούσαν παρέα.
Το πρόβλημα όμως μετά από καιρό επανήλθε και ο Μάριος ξαναμάδησε τις φτερούγες του...
Όπως μου είπαν οι γιατροί (διότι έχουμε κάνει πολλές επισκέψεις) αυτό είναι κάτι που ίσως διορθωθεί περνώντας τα χρόνια (σε σχέση με τις ορμόνες πάντα)... Να σταματήσω να το σκέφτομαι και να αγχώνομαι, εφόσον το πουλί είναι υγιές (δεν δείχνει να το ταλαιπωρεί κάτι), τρέφεται σωστά, μιλάει παίζει και δείχνει χαρούμενο.
