Ας μιλήσουμε λίγο για την απώλεια. Δυστυχώς ο κόσμος στον οποίο ζούμε είναι σκληρός, η ύπαρξη είναι απάνθρωπη, τουλάχιστον μας φαίνεται και τη βιώνουμε έτσι, είμαστε μεταξύ της αποδοχής και της μη - αποδοχής της φθοράς και του θανάτου. Δεχόμαστε αναντίρρητα το γεγονός ότι ο,τιδήποτε ζωνατανό τελικά αποβιώνει, αλλά μέσα μας δεν το αποδεχόμαστε ταυτόχρονα, τουλάχιστον στον βαθμό που χρειάζεται. Κι έτσι μένουμε με το τραύμα, την αίσθηση της απώλειας να μας κατατρέχει. Και όλα αυτά επειδή από τη μία πλευρά δεν κατανοούμε τον θάνατο, μια και δεν γνωρίζουμε τι υπάρχει πέρα από αυτόν, έπειτα, μετέπειτα....κι από την άλλη, το ένστικτο της επιβίωσης είναι από τη γέννησή μας θεμελιωμένο ισχυρότατα μέσα μας, ώστε να παραμένουμε ζωντανοί, μα γαζτωνόμαστε από τη ζωή και να γίνεται ακόμα πιο δύσκολο να λειτουργήσουμε "φυσιολογικά" σε ένα γεγονός απώλειας. Και Ειρήνη, είμαστε οι περισσότεροι κάπως έτσι. Η απελπισία και αυτή η αίσθηση ότι τώρα πια τίποτα δεν μπορώ να κάνω για να αντιστρέψω τη θλιβερή πραγματικότητα (μέσα στην οποία είμαι αναγκασμένος να ζω), παραμένουν αλύτρωτα πεδία.
Το κάθε τι έχει δισυπόστατη σημασία, κι αν όχι, του τη δίνουμε εμείς. Στη ζωή, την κάθε στιγμή, βλέπουμε (καταλήγουμε) σε δύο επιλογές. Πράττοντας σύμφωνα με τη μία, χάνουμε την άλλη. Μονίμως σε ένα σταυροδρόμι και από μία ηλικία κι έπειτα, να γνωρίζουμε (επειδή το έχουμε εμπειριώσει) ότι το να προχωρήσεις σε μία κατεύθυνση, αφενός δεν ξέρεις που θα σε βγάλει, αφετέρου εγκαταλείπεις τον προορισμό της άλλης, τον οποίο δεν γνωρίζεις επίσης. Έτσι κι εσύ Ειρήνη, επέλεξες, ίσως γιατί δεν θα μπορούσες τη δεδομένη στιγμή να κάνεις διαφορετικά, να αναλάβεις το πουλάκι, να του δώσεις ό,τι ήταν δυνατό για να ανακουφιστεί αρχικά, για να έχει μια καλύτερη ζωή. Η επιλογή αυτή βασίστηκε στην ευαισθησία σου ή ακόμα και στο σεβασμό στη ζωή θα μπορούσες να πεις. Και πράγματι του έδωσες...εσύ ξέρεις βαθύτερα από όλους μας, αυτό που έδωσες, το οποίο δεν μπορεί να περιοριστεί σε λέξεις. Και στην πορεία έμεινες με την απώλεια, που δυστυχώς θα είναι μία από τις πολλές που θα σου δώσει η ζωή. Έμεινες με αυτήν την αίσθηση και για το μέλλον θα πρέπει να μάθεις να τη χειρίζεσαι, όσο γίνεται, γιατί όσο γνωρίζεστε και εξοικειώνεστε μεταξύ σας, τόσο θα κάνεις ανακωχή μαζί της. Και είμαι βέβαιος ότι είσαι ήδη στη διαδικασία και μάλιστα από χρόνια τώρα. Είναι δλδ δύο (και πάλι) οι επιλογές: είτε στενεύεις είτε διευρύνεσαι. Εσύ έκανες το δεύτερο. Εγώ ας πούμε, γατομανής από τα γεννοφάσκια μου, είχα έναν γατούλη από 45 ημερών έως 16,5 ετών. Μετά πέθανε. Πέθανε ήσυχα. Δεν τον έκλαψα...είχε ζήσει όσο του έμελλε να ζήσει και σε γενικές γραμμές είχε ζήσει μια καλή ζωή. Έχουν περάσει 22 χρόνια από τότε. Δεν πήρα άλλο. Στένεψα. Κάθε που έβλεπα ένα όμορφο γατί που θα μπορούσα να γίνω φίλος μαζί του, έστρεφα το βλέμμα αλλού. Σκέφτηκα στην πορεία να πάρω ένα σκυλάκι...και μια φωνούλα μέσα μου είπε....μα, θα πεθάνει...και μετά...τι θα κάνεις εσύ...εκτός κι αν πεθάνεις πρώτος και τι θα απογίνει αυτό; Έτσι λοιπόν έχω σκεφτεί ότι ναι, θα πάρω ένα ζωάκι, μόνο αν χρειαστεί...μόνο αν πέσει μπροστά μου σε τρομακτική ανάγκη και είναι να πεθάνει, αν δεν το φροντίσω....και φυσικά μία πλευρά μου εύχεται κάτι τέτοιο να μη συμβεί ποτέ. Θα πάρω δλδ ένα ζωάκι, γιατί βρέθηκε στον δρόμο μου, εντελώς ανήμπορο και θα το πάρω για το ίδιο το ζωάκι και όχι για εμένα...
ακριβώς ό,τι έκανες εσύ με το ζελεδάκι. Και τότε θα έχω έτοιμη τη δικαιολογία του επόμενου τραύματός μου (από την επερχόμενη απώλειά του) και έτσι θα μπορώ να δεχθώ το γεγονός της νέας πληγής που θα δημιουργηθεί.
@Irene chatzimichail , με τα παραπάνω προσπαθώ να σου πω ότι εσύ επούλωνε την πληγή, αλλά όπως όλα τα τραύματα, έτσι κι αυτή θα παραμείνει σαν ένα αδύναμο σημείο σου, θα έρχεται στην επιφάνεια την κάθε φορά που θα βρίσκεσαι σε δυσκολία, θα είναι μέρος σου, να σε συντροφεύει και να σου θυμίζει πόσο δυνατή είσαι και πόσο ανθρώπινη. Να θαυμάζεις τον εαυτό σου για τον εσωτερικό πλούτο που έχεις δημιουργήσει και να παραμένεις ικανοποιημένη που πραγματώνεις την ευρύτητά σου.
