@Irene chatzimichail , Ειρήνη δεν ξέρω τι να πω... Είναι εντυπωσιακό που παρόλη την άκρατη θλίψη σου λειτούργησες δημιουργικά και ανέλαβες άλλο πουλάκι προς χάριν του παιδιού σου, αλλά στην τελική προς χάριν και του ίδιου του πουλιού. Δεν υπάρχει πρόβλημα που δεν μπορείς / δεν αντέχεις να διοχετευτείς συναισθηματικά και προς αυτό την παρούσα στιγμή. Δεν είναι άλλωστε αυτό το "διά ταύτα". Η θλίψη πολλές φορές μας φέρνει τα πάνω - κάτω, αποτελεί επίσης και δύναμη εξέλιξης, αυτογνωσίας. Κανείς δεν τη θέλει, αλλά και κανείς δεν θα πρέπει (κι αυτό σκέψου το καλά) να στέκεται στο ίδιο το συναίσθημα παραπάνω από όσο χρειάζεται. Και φυσικά δεν είμαι εγώ, αυτός που θα σου πει πόσο χρειάζεται. Όμως θα σου αναφέρω ότι μετά το στατιστικό 8μηνο του πένθους, αν δεν έχεις αναλάβει επαρκώς υπάρχει πρόβλημα. Προς το παρόν ακολουθεί, μετά τη σαστιμάρα από το αιφνίδιο γεγονός, που δεν μπορείς να πιστέψεις αυτό που συμβαίνει, μετά τη φρίκη και τον χαλασμό των συναισθημάτων σου, έπειτα από την πόλωση στη λύπη, ένα ίσως και μερικές φορές ακραίο σενάριο παγωμάρας, κενού. Αυτό θα κρατήσει μέρες αρκετές. Εννοείται ότι στην πορεία αναμένεται να ξεφύγεις από το βύθισμα, ίσως να χρειαστείς να πιεστείς για να το επιτύχεις, όχι με έντονη πόλωση στο να τα καταφέρεις, αλλά με ηπιότητα.
Να χαίρεστε το νέο πουλάκι, και θα σου προτείνω συμβολικά να ανοίξεις όταν αντέχεις ένα Νέο Θέμα για να το καλοσωρίσουμε.
Καλή Δύναμη να έχετε κι εσύ και το παιδί. Παρεμπιπτόντως τα παιδιά μας διδάσκουν, όπως θα έχεις ήδη διαπιστώσει, πολλά πράγματα. Κι εμείς πάντοτε μέσα μας κρύβουμε ένα παιδί...αλίμονο σε αυτούς που έχουν απωθήσει αυτήν την επίγνωση.
Ας μου επιτραπεί κι ένας συνειρμός:
Λήθη
Καλότυχοι οι νεκροί
που λησμονάνε την πίκρα της ζωής.
Όντας βυθίση ο ήλιος και το σούρουπο ακλουθήση,
μην τους κλαις, ο καημός σου όσος και νάναι.
Τέτοιαν ώρα οι ψυχές διψούν και πάνε
στης λησμονιάς την κρουσταλλένια βρύση·
μα βούρκος το νεράκι θα μαυρίση,
α στάξει γι᾿ αυτὲς δάκρυ όθε αγαπάνε.
Κι αν πιούν θολό νερό ξαναθυμούνται,
Διαβαίνοντας λιβάδια από ασφοδίλι,
πόνους παλιούς, που μέσα τους κοιμούνται.
Α δε μπορής παρά να κλαίς το δείλι,
τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν:
θέλουν - μα δε βολεί να λησμονήσουν.
Λ. Μαβίλης