Στο δρομο για το σπιτι κι ενω δεν εχει σταματησει να χιονιζει βρηκα ενα γερακι. Ανασκελα πεσμενο στη διαχωριστικη γραμμη του δρομου. Αρχικα το προσπερασα διοτι το θεωρησα νεκρο απο τη σταση του κι εβριζα τους κωλοκυνηγους που εχουν βγει εξω με το που ειδαν το χιονι για να σκοτωσουν πουλια λες και πεθαινουν της πεινας. Κι ενω εχω παει γυρω στα 50 μετρα πιο κατω, λεω δεν γυριζω να δω αν ειναι τραυματισμενο. Κανω λοιπον οπισθεν και βγαινω απο το αυτοκινητο και φτανοντας απο πανω του βλεπω το στηθος του να αναπνεει. Του ανοιγω τις φτερουγες κι αυτο καθοταν ακομη ανασκελα χωρις να αντιδρα. Ξαφνικα κι ενω το πασπατευα προσπαθωντας να βρω το τραυμα, ανοιγει τα ματια του κι αρχιζει να τσιριζει οπως κανουν τα γερακια οταν κηνυγουν κι αστραπιαια βλεπω τα νυχια του να προσπαθουν να με αρπαξουν. Αντανακλαστικα τελειως κλεινω τις φτερουγες του και τις πιανω ταυτοχρονα με την ουρα του και το ακινητοποιω με ενα χερι. Τοτε ειδα οτι εβγαζε μικρες σταγονιτσες αιμα απο το ενα ρουθουνι. Κι ενω εχω παντα γατοκουτο μεταφορας στο αυτοκινητο το ειχα βγαλει σημερα το πρωι διοτι φορτωσα το πορτ μπαγκαζ και δεν χωρουσε. Το εβαλα χυμα στο αυτοκινητο αφου ειδα οτι ειναι τελειως αδυναμο και το εφερα στο σπιτι. Μεχρι να φτασουμε, προφανως ζεσταθηκε το κοκκαλακι του και στεκοταν ξαπλωμενο στην κοιλια του με το κεφαλι ορθιο. Σε ολη τη διαδρομη προσπαθουσα να επικοινωνησω με τον εθελοντη του ΕΚΠΑΖ του οποιου το τηλεφωνο εχω αποθηκευμενο κι εχω συνεργαστει πολλες φορες χωρις αποτελεσμα. Τωρα το πουλι βρισκεται σε ενα κλουβακι, του ξεπαγωσα στηθος κοτοπουλου και του εβαλα σε ενα μπολακι και το εχω στην αποθηκη με αναμμενο φως. Μεσα στο σπιτι δεν ρισκαρω να το φερω σε περιπτωση που κουβαλαει καποια ασθενεια και βαλω σε κινδυνο τα πουλια μου. Αν βγαλει τη νυχτα αυριο σκοπευω να το παω στο Βολο να ταξιδεψει με το ΚΤΕΛ για οποια οργανωση καταφερω να βρω στο τηλεφωνο.