.
Συνέχεια διαβάζω, σε φόρουμ, την ερώτηση « να προτιμήσω καρδερίνες αιχμαλωτισμένες ή εκτροφής;». Εγώ είμαι εναντίον της αιχμαλωσίας και φυσικά θα μιλήσω μόνο για μένα.
Εκτρέφω περίπου 35 χρόνια πουλιά και είμαι της γνώμης ότι, σαν εκτροφείς, έχουμε την ευθύνη να κρατάμε τις διάφορες ράτσες ζωντανές και ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΑΙΧΜΑΛΩΤΙΖΟΥΜΕ ΠΟΥΛΙΑ.
Το θέμα της αιχμαλωσίας αφορά, φυσικά, μόνο τα αγριοπούλια. Αυτό συμβαίνει γιατί πολλά άτομα πιστεύουν ότι είναι ο πιο οικονομικός τρόπος απόκτησης τους. Όμως δεν είναι έτσι. Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του. Ήθελα όμως να εξηγήσω γιατί είμαι εναντίον της αιχμαλωσίας.
1. Η φύση καταφέρνει να διατηρεί ακριβώς τον αριθμό του πληθυσμού κάθε ράτσας πουλιών (και όχι μόνο). Όταν ο άνθρωπος επεμβαίνει σ αυτήν την διαδικασία είναι 99% σίγουρο ότι θα επελθει καταστροφή. Αυτό συμβαίνει γιατί εμείς επεμβαίνουμε με γνώμονα το κέρδος ή οποιοδήποτε άλλον προσωπικό στόχο δίχως να μας ενδιαφέρουν οι επιπτώσεις.
Η WWF στο αποτέλεσμα μιας έρευνας της αναφέρει ότι περίπου 200 εκατομμύρια πουλιά εξαφανίζονται από την πανίδα της Ευρώπης από το κυνήγι και την αιχμαλωσία.
Για πόσα ακόμη χρόνια μπορεί να συνεχιστεί αυτό; Τα τελευταία 200 χρόνια έχουν εξαφανιστεί 150 ράτσες πουλιών από τα 9000 που υπάρχουν. Αυτή την στιγμή το 12%, από τις υπάρχουσες, είναι υπό εξαφάνιση και ένα άλλο 12% είναι ένα σκαλί πριν χαρακτηριστούν «υπό εξαφάνιση».
Από το 2000, ο άνθρωπος κατάφερε με την συμπεριφορά του να εξαφανίζει 10 ράτσες πουλιών κάθε χρόνο. Αυτά είναι κάποια στατιστικά στοιχεία που κάποιους δεν τους συμφέρουν κι αυτές οι αλλαγές γίνονται δίχως να το καταλαβαίνουν οι περισσότεροι άνθρωποι.
Και κάτι γι αυτούς που νομίζουν ότι η καρδερίνα δεν θα εξαφανιστεί ποτέ από την χώρα μας. Υπάρχει στην Αμερική μια ράτσα πουλιών που ονομάζεται Red-winged Blackbird (Agelaius phoeniceus). Το 1922 κάποιος έγραψε ότι μαύρισε ο ουρανός για 5 ώρες, όταν πέρασε ένα σμήνος τους από πάνω του. Σήμερα αυτό το είδος είναι χαρακτηρισμένο «υπό εξαφάνιση» !
2. Εδώ αναφέρομαι σ αυτούς που λένε «μα τι πρόβλημα θα δημιουργήσω στην φύση, αν πάρω ένα – δυο ζευγάρια για την εκτροφή μου»
Κι έχουν δίκιο όσοι λένε ότι το καναρίνι ήταν κάποτε άγριο πουλί και κατάφεραν να το εκθρέψουν οι άνθρωποι.. Σωστά, μόνο που αυτό έγινε πριν 300 χρόνια.
Όμως ας δούμε πιο προσεκτικά αυτή την ιστορία και ας πάρουμε ως παράδειγμα την καρδερίνα. Η άγρια καρδερίνα από το πρωί έως το απόγευμα τριγυρίζει ψάχνοντας την τροφή της. Έρευνες έχουν δείξει ότι η καρδερίνα τρώει έως 150 διαφορετικούς σπόρους. Αυτοί είναι σχεδόν ώριμοι σπόροι ή τουλάχιστον φρέσκοι (νωποί) σπόροι. Ξηρούς σπόρους τρώει σπάνια έως ποτέ. Κάθεται σ ένα αγκάθι τρώει σπόρους, αφήνει μια κουτουλιά και φεύγει πάλι. Αυτή η φάση διαρκεί 5-10 λεπτά. Επαφή με τις κουτουλιές της δεν έχει ποτέ. Αυτό το πουλί δεν σ αφήνει να το κοντέψεις πάνω από 20 μέτρα. Όταν κάτι το τρομάξει έχει την δυνατότητα να πετάξει μακριά. Ξαφνικά αυτό το πουλί θα έρθει στον χώρο μας. Τι γίνεται από δω και πέρα; Δεν έχει την δυνατότητα διαφυγής όταν πλησιάζουμε το κλουβί του. Φρέσκους σπόρους δεν μπορεί να βρει και πίνει νερό με χλώριο, που δεν έχει ξαναπιεί. Το πουλί αρχίζει να χτυπάει στα κάγκελα του κλουβιού ψάχνοντας τρόπο να φύγει. Αυτά δημιουργούν ένα υπερβολικό στρες. Εκτός αυτού πλέον είναι αναγκασμένο να έρχεται σ επαφή μα τις κουτουλιές που είναι γεμάτες κοκκιδια και άλλα βακτήρια στα οποία δεν είναι συνηθισμένος ο οργανισμός του.
Μιλάμε για ένα πουλί 6 μηνών που έχει αρκετή δύναμη. Έρευνες απέδειξαν ότι μέχρι και το 34% αυτών των πουλιών λόγω στρές, ασθενειών και έλλειψης τροφής (δεν γνωρίζει τους στεγνούς σπόρους) πεθαίνουν τους πρώτους μήνες της αιχμαλωσίας. Όταν τα πουλιά είναι αιχμαλωτισμένα πριν την πρώτη πτεροροια σε ποσοστό μέχρι και 59% πεθαίνουν, γιατί δεν έχουν ακόμη σταθερό ανοσοποιητικό σύστημα. Εδώ έχουμε την πρώτη μεγάλη διαφορά από τις καρδερίνες εκτροφής. Η καρδερίνα που έχει γεννηθεί στον μικρόκοσμο του εκτροφείου μας έχει συνηθίσει την τροφή που τις δίνουμε και η ανθρώπινη παρουσία έξω από το κλουβί της δεν της δημιουργεί στρες. Όλα αυτά σημαίνουν ότι αν έχει κάποιος αιχμαλωτισμένα πουλιά δεν πρέπει να κοντεύει την κλούβα τους και πρέπει, στην αρχή, να τους προσφέρει φυτρωμένους και νωπούς σπόρους. Επίσης πρέπει να δίνει ΜΟΝΟ εμφιαλωμένο νερό. Όμως πως θα καταφέρει να καθαρίζει την κλούβα δίχως να έρχεται κοντά τους και να τους δημιουργεί στρές; Δεν θα ήθελα ν αναφερθώ σε φάρμακα τώρα, το αφήνω γι άλλο άρθρο. Ας πούμε ότι κατάφερε να τα διατηρήσει στην ζωή ως την περίοδο αναπαραγωγής. Τι θα γίνει από δω και πέρα;
Από τις θηλυκές το 75% δεν κάνουν για εκτροφή, γιατί ή δεν θα φτιάξουν φωλιά ή δεν θα κλωσήσουν ή θα τρώνε τα αυγά τους ή δεν θα ταΐσουν τα μικρά τους.
Ας κάνουμε έναν πρώτο υπολογισμό. Συμφώνα με τα παραπάνω στοιχεία για να έχουμε ένα ζευγάρι που θα ολοκληρώσει με επιτυχία ένα ζευγάρωμα πρέπει να πάρουμε, αν είμαστε πολύ τυχεροί, τρία αρσενικά για να μας μείνει ένα.
Από τις θηλυκές τέσσερις για να μας μείνει μια. Τώρα ας πούμε ότι το ζευγάρι «ταίριαξε», πράγμα πολύ δύσκολο. Άρα θέλουμε επτά πουλιά για να έχουμε ένα ζευγάρι.
Υπολογισμό μπορεί να κάνει ο καθένας μόνος του, γιατί δεν γνωρίζω πόσο κοστίζουν τα αιχμαλωτισμένα πουλιά. Αν δώσω μια υποθετική τιμή 15 ευρώ ανά πουλί, δίχως να υπολογίσω την εξτρα τροφή, εμφιαλωμένο νερό και φάρμακα τότε τα 7 πουλιά κοστίζουν 105 ευρώ. Ένα ζευγάρι εκτροφής κοστίζει 120-140 ευρώ.
Όμως αυτός που πιστεύει ότι όλα θα πάνε καλά σ ένα ζευγάρωμα άγριων πουλιών κάνει λάθος. Το ινστιτούτο πτηνών του Μονάχου και ο Natale, από την Ιταλία, γράφουνε για τους νεοσσούς το εξής.
Από 100 νεοσσούς που έχουν γεννηθεί από αιχμαλωτισμένα άγρια πουλιά (F1) πεθαίνουν κατά μέσο όρο 65% μέχρι την πρώτη πτεροροια και ένα άλλο 11% στο διάστημα ανάμεσα στην πτεροροια και την περίοδο αναπαραγωγής. Αυτό σημαίνει ότι θα επιβιώσει το 24% περίπου των νεοσσών της F1. Από τους απογόνους της F1, ονομάζονται F2, θα επιβιώσουν ως την αναπαραγωγική περίοδο περίπου το 43-46%.
Στην F3 θα επιβιώσει περίπου το 62-65% και από την F4 θα πεθάνει μόνο το 10-15% των νεοσσών. Αυτό το ποσοστό απωλειών (10-15%) είναι το ίδιο που ισχύει και αν ξεκινήσουμε την αναπαραγωγή με πουλιά εκτροφής και είναι αναπόφευκτο ακόμη και στην εκτροφή καναρινιών.
Αυτές τις πληροφορίες είναι εύκολο να τις βρει κάποιος μέσω ιντερνετ και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιος να θέλει ν αρχίσει την εκτροφή με πιασμένα πουλιά. Λόγω κόστους δεν μπορεί να είναι αφού το τελικό κόστος είναι κατά πολύ μεγαλύτερο.
Για την ικανοποίηση του; Τι ικανοποίηση και χαρά να έχει κάποιος που επί 3 χρόνια πετάει ψόφια πουλιά; Το μόνο που μπορώ να φανταστώ είναι οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν όλα τα παραπάνω στατιστικά αποτελέσματα διάφορων ερευνών από ινστιτούτα και εκτροφείς.
Έπειτα απ όλα αυτά ίσως κάποιοι να καταλάβουν γιατί οι άνθρωποι που ξεκινούν με «αγριοπουλια εκτροφής» λένε ότι είναι εύκολη η αναπαραγωγή τους κι οι άλλοι που ξεκινούν με αιχμαλωτισμένα λένε το αντίθετο.
Μερικές πληροφορίες για τα πουλιά στην φύση
Μόνο από το 40% των αυγών θα γεννηθούν νεοσσοί. Τα υπόλοιπα θα χαθούν από αρπακτικά, την βροχή η θα σπάσουν.
Έρευνες που έγιναν στους κοκκινολαίμηδες και στους φλώρους αναφέρουν ότι μόνο το 70%, των νεοσσών, επιζούν.
Ο μέσος όρος των νεοσσών που θα γεννηθούν από τα παραγόμενα αυγά μιας χρονιάς είναι περίπου 50%. Το 78%-87%, ανάλογα με την ράτσα, πεθαίνουν την πρώτη χρονιά.
Ένα κοπάδι πουλιών έχει περίπου 59% πουλιά ενός έτους, 21% πουλιά 2 ετών, 10% πουλιά 3 χρονών, 7% πουλιά 4 ετών και 3% πουλιά 5 ετων.
Βιβλιογραφία, έρευνες
World Wildlife Fund, αιχμαλωσία πουλιών 1998
VGT, Austria, 2005
Massimo Natale, Il carduelino ( η καρδερίνα), 2003, 2005
Zucht und Haltung von Voegeln ( Εκτροφή πουλιών), Έρευνα, κτηνιατρική σχολή του πανεπιστημίου του Ανόβερου.
Einheimische Singvoegel halten und zuechten ( Εκτροφή ωδικών πτηνών ), Thomas Wendt
Διάφορα άρθρα από το BNA, Bundesverband fόr Natur- und Artenschutz
