Η αλήθεια είναι ότι είμαστε παμφάγα και ως τέτοια, έχουμε τον άχαρο ρόλο να καταστρέφουμε την ίδια τη ζωή, να σκοτώνουμε με έμμεσο ή άμεσο τρόπο προκειμένου να τρεφόμαστε σωστά. Ένα φυτοφάγο ας πούμε, όχι όλα τα φυτοφάγα βεβαίως, μπορεί να καταναλώσει ένα τμήμα ενός φυτού χωρίς να το καταστρέψει ολοσχερώς, το οποίο δεν συμβαίνει στη δική μας την περίπτωση, τουλάχιστον όσον αφορά στην κατανάλωση κρέατος και όχι άλλων ζωικών παραγώγων.
Επομένως, κατά την αντίληψή μου, είμαστε ήδη εξαναγκασμένοι, αν όχι εν τω γεννάσθαι κι εκ' προοιμίου καταδικασμένοι, να θανατώνουμε προκειμένου να συντηρηθούμε.
Όσον αφορά στο κυνήγι: θεωρώ ότι το κυνήγι δεν μπορεί παρά να είναι κάποιο κατάλοιπο του ανθρώπου από την εξέλιξη, να αποτελεί δλδ κάτι σαν ενστικτώδη παρόρμηση, και όταν λέω κυνήγι, εννοώ το να μελετήσει κανείς το θύμα, τη ζωή του, τις συνήθειές του, τις διαδρομές που κάνει κλπ, και να παραφυλάξει με σκοπό να το πιάσει ή να το σκοτώσει. Και το πιστεύω ακράδαντα ότι πρόκειται για παρόρμηση... Παρόλα αυτά, οι κυνηγοί, σήμερα, δεν είναι ότι δεν έχουν να φάνε, ούτε και ακολουθούν την όποια διαδικασία: απλώς την στήνουν σε μια γωνιά, και έχουν ένα όπλο, συχνά μάλιστα όταν κυνηγούν μικρά θηράματα το όπλο αυτό εκτοξεύει φυσίγγια με σκάγια που ανοίγουν, ώστε να αυξηθεί το θανατηφόρο εύρος τους, εξασφαλίζοντας έτσι το θάνατο του θηράματος, έστω κι αν δεν το πετύχαιναν με μια απλή σφαίρα. Δεν έχουν δλδ, ένα κυνηγητικό εργαλείο που να ρίχνει μια βολή περιορισμένου εύρους τη φορά, να χρειάζονται χρόνο για να το οπλίσουν ξανά, δίνοντας και χρόνο στον στόχο να απομακρυνθεί... Δεν έχουν τόξο, σφεντόνα, μπούμεραγκ, δόρυ, αλλά ένα όπλο που πυροβολά ίσως και πολλές φορές μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Δεν παραμονεύουν, δεν παρακολουθούν ιδιαίτερα, και δεν χρειάζεται να τραφούν από αυτό. Απλά πετυχαίνουν και... αφαιρούν ζωές.
Θεωρώ ότι έχω το κυνηγετικό ένστικτο, αλλά δεν θα κυνηγήσω ποτέ, και οι όλοι αυτοί τύποι, μου προκαλούν απέχθεια τουλάχιστον, διότι συμμετέχουν σε έναν άνισο αλλά θανάσιμο αγώνα και μάλιστα χωρίς έλεος και χωρίς σοβαρό κίνητρο, παρά για ψυχαγωγικούς καθαρά λόγους. Ποιός θα τό 'λεγε ότι το δολοφονικό έντστικτο, αυτό που διαβάζουμε στα media, αυτό που μας ταράζει στους serial killers, θα αποτελούσε ένα ευγενές ή μή, (αλλά πάντως) άθλημα, νόμιμο κι ενίοτε αξιοσέβαστο. Και σιγά τώρα που εμπλουτίζουν το περιβάλλον με τα μελλοντικά θηράματά τους, εμπλουτίζουν την κατσαρόλα τους με τα πτώματα που αναίτια και εις βάρος της ίδιας της ζωής, δημιουργούν. Ουφ!
