Εμένα προσωπικά δε με απασχολεί ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο σε αυτήν την περίπτωση. Δεν ξέρω καν αν υπάρχει δίκιο ή άδικο ούτε νομίζω πως αυτό είναι το ζητούμενο. Θα με ενδιέφερε πολύ πάντως η στροφή αυτής της ατέρμονης συζήτησης σε μια πιο φιλοσοφική κατεύθυνση. Τι είναι τελικά αυτό που κάνει τον ίδιο άνθρωπο που ξενυχτά πάνω από ένα πουλάκι που έχει στο κλουβί του όταν αυτό είναι άρρωστο, να σκοτώνει το πρωί με ευχαρίστηση κάποιο άλλο πουλί που πετά ελεύθερο και υγείες στο φυσικό του περιβάλλον;
Συγνώμη για το ξέθαμα του τοπικ αλλά θέλω και εγώ να πω την άποψή μου.
Η γυναίκα μου είναι από οικογένεια κυνηγών. Ολόκληρη η περιοχή από όπου κατάγεται σφύζει από κυνηγούς. Έχω δει αυτούς τους ανθρώπους σε όλες τις καθημερινές τους εκφάνσεις και στην αρχή που τους γνώρισα ούτε που μου πέρασε από το μυαλό ότι μπορεί να είναι κυνηγοί (οι συγγενείς μου όχι άγνωστοι). Η αγάπη που έδειχναν για τα ζώα ήταν –και είναι- μεγάλη και αποδεδειγμένη.
Κάποια στιγμή έτυχε, αναπόφευκτα, να παρευρίσκομαι στη συγκέντρωση επιστροφής από κυνήγι. Εκεί είδα διαφορετικούς ανθρώπους, για να μη πολυλογώ θα τους χαρακτήριζα βάρβαρους. Μετά από χρόνια προβληματισμού και συζητήσεων επί συζητήσεων κατέληξα στο εξής συμπέρασμα:
Σαν μονάδες ο καθένας τους είναι πραγματικός και ειλικρινής φιλόζωος. Όταν όμως είναι με φίλους του τότε αλλάζει δραματικά. Είναι κάτι σαν «διακριτικό» της φυλής, αν δεν είσαι κυνηγός είσαι ξένος. Και με δεδομένο ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι ζουν στον ίδιο μικρό τόπο δεν είναι σοφό να διαφέρουν (η ψυχολογία του όχλου), θα εξοστρακιστούν. Αυτή η ανάγκη της ενσωμάτωσης στη τοπική κοινωνία, με τα χρόνια έγινε βίωμα και πλέον έχει καταγραφεί στα DNAτους ως φυσική ενέργεια. Στις μεγάλες πόλεις δεν υπάρχει βέβαια θέμα εξοστρακισμού ούτε όχλου όμως κουβαλάνε αυτή την «εγγραφή» του DNAπου έγινε από τις προηγούμενες γενεές τους και αναζητούν τρόπους για να την ικανοποιήσουν, φυσικό είναι! Γι’ αυτό μόνο οι κυνηγοί μπορούν να διακρίνουν την διαφορά ανάμεσα στη φιλοζωία και στο κυνήγι
(εγώ αναρωτιέμαι σε ποιόν έμοιασε η γυναίκα μου που δεν πειράζει ούτε γαϊδουράγκαθο):)
Αυτή είναι η δική μου θεωρεία για το θέμα. Όλα έχουν σχέση με το περιβάλλον που μεγαλώσαμε και ως εκ τούτου όσο και αν είμαι αντίθετος με αυτή τη δραστηριότητα τη θεωρώ, πλέον, αναμενόμενη και μη αναστρέψιμη δεδομένων των συνθηκών. Όσοι ζουν ή έχουν ρίζες από κυνηγετικές περιοχές θα βρίσκονται συνεχώς αντιμέτωποι με αυτό το παράδοξο. Αναλογικά τα ίδια πιστεύω και για το ψάρεμα με προσθήκη τους «ψαράδες» του καλοκαιριού που χειροτερεύουν κατά πολύ τα πράγματα.
@ Νίκος
". Στο κυνηγι απαγορευεται η χρηση δολουκαι το θηραμα εχει ευκαιριες διαφυγης.."
Χμ, διατηρώ επιφυλάξεις για το πόσες πιθανότητες διαφυγής έχει το θήραμα.
Στα καρτέρια πλέον τον λόγο έχουν τα CB, τα μαγνητόφωνα, οι διόπτρες παρακολούθησης κ. Α. Αλήθεια, η "παρότρυνση" που υπάρχει ότι πρώτα ρίχνουμε μία προειδοποιητική βολή για να έχει την ευκαιρία διαφυγής το υποψήφιο θύμα και μετά το πυροβολούμε, ισχύει πρακτικά; Ή του ρίχνουμε δόλια όπου το εντοπίσουμε;
Προσωπική σκέψη : το δικαίωμα στην επιβίωσης που έχουμε όλοι μας (διαμαρτυρόμαστε για χαμηλούς μισθούς, ακρίβεια κ. Α.) γιατί δεν το αναγνωρίζουμε στα ζώα;
Συγνώμη για το ανεπίκαιρο σεντόνι
Δημήτρης
:)
