Λοιπόν, αυτά τα μαμούνια είναι πολύ πονηρά!
Σήμερα τα βγάλαμε όλα έξω να κάνουν τη βόλτα τους. Χθες και σήμερα όλη μέρα ούρλιαζαν Χάρη και Νάσος και μόλις συναντήθηκαν σε ουδέτερο έδαφος, ξανά μανά τα ίδια! Να ξυσίματα στα τσουλούφια, να κακαρίσματα, να καλέσματα και να στησίματα από τη Χάρη! Τα κηνήγισα, βέβαια, και δεν άφησα να το συνεχίσουν. Παίξανε τελικά 2-3 ώρες μαζί, κάνανε μπανάκι και μπήκαν και τα 2 μέσα στο ίδιο κλουβί να φάνε. Εκεί τα χώρισα ξανά σε 2 χωριστά κλουβιά και πάλι ξεκίνησε το τρελό κακάρισμα-γκάρισμα. Τα πήγα μέσα και μόλις βρέθηκαν τα κλουβιά κοντά, ο Νάσος άρχισε να ανακατεύει τα χαρτιά κάτω στον πάτο και να της τραγουδά. Από τη μία η κατάσταση είναι κομική, από την άλλη όμως... Η Χάρη ήταν έξω από το πρωί και ήταν σχετικά ήρεμη, το πουλί που ξέραμε μέχρι πρώτινος. Καθόταν πάνω μας, έπαιζε και γενικά ήταν σαν παλιά που δεν είχε τον Νάσο. Ε, μόλις τον άκουσε από το άλλο δωμάτιο να την φωνάζει, άλλαξε εντελώς, όλο πήγαινε στο διάδρομο και κακάριζε και εκείνη και κοιτούσε την πόρτα, μετά εμένα, σαν να μου λέει να την πάω μέσα να τον δει.
Τελικά για το βράδυ τα βάλαμε σε διαφορετικές γωνίες του δωματίου και μετά από αρκετή ώρα αναστάτωσης, ηρέμησαν.
Ελπίζω, απόψε να κοιμηθούμε όλοι ήρεμα...)