Συμφωνώ με όλα όσα παραθέτετε όμως δε βάζετε στον υπολογισμό τον αστάθμητο παράγοντα. Δεν μπορείς να ελέγξεις κάθε συμπεριφορά. Κι εγώ ξέρω πως αν δω ένα ζώο την ώρα που οδηγάω δεν πρέπει να παρεκκλίνω της πορείας μου, αλλά να το χτυπήσω. Όταν έρθει όμως η ώρα, όταν έρθει εκείνη η στιγμή, είμαι σιγουρη ότι ενστικτωδώς θα προσπαθήσω να το αποφύγω, να παρεκκλίνω της πορείας μου, με αποτέλεσμα που ίσως στοιχήσει ακόμα και τη ζωή μου. Στα πρώτα δευτερόλεπτα δρούμε βάση ενστίκτου, ποσό μάλλον ένα οκτάχρονο. Δεν μπορούμε ποτε να πουμε «αυτή είναι η συμπεριφορά, αυτό θα κανείς». Ωραία όσα λέτε, στην θεωρία. Στην πράξη πόσοι είμαστε αυτοί που έχουμε σκεφτεί παρελθοντικές μας αντιδράσεις και τις μετανοιώνουμε ή σκεφτόμαστε πως αυτό ήταν το σωστό να κάνουμε. Όπως είπα παραπάνω θεωρώ απαράδεκτο να αφήνονται υπόνοιες για τους γονείς χωρίς αποδείξεις, μου φαίνεται αδιανόητο. Όπως επίσης ότι μπορείς να ελέγξεις τα πάντα, από μια αψυχολόγητη κίνηση ενός παιδιού ή την παροδική εξαγρίωση ενός σκύλου για τους χ, ψ λόγους. Δεν είμαστε ρομπότ.
Δε διαφωνώ ότι χρειάζεται εκπαίδευση και μεγάλη ευθύνη του ιδιοκτήτη, αλλά δεν είναι όλα τόσο ασπρο μαύρο.
Δε διαφωνώ ότι χρειάζεται εκπαίδευση και μεγάλη ευθύνη του ιδιοκτήτη, αλλά δεν είναι όλα τόσο ασπρο μαύρο.